Adventsavondmaal

... "...verkondig de dood van de Here, totdat Hij komt".

Afgelopen zondag vierden we avondmaal. Dat is een hoogtepunt in het gemeenteleven, want het raakt het hart van de gemeente. Daarom reageert Paulus ook zo scherp als hij gehoord heeft dat er in de gemeente van Korinthe een feestje van gemaakt is. Dat is wel leuk voor een deel van de gemeente, maar dat is niet het avondmaal van de Here eten, schrijft de apostel. In het avondmaal wordt de dood van de Here Jezus verkondigd. Daar klinken die aangrijpende woorden: Ik voor u, daar gij anders … O dat anders … Je moet er niet aan denken! Je kunt er eigenlijk alleen maar aan denken aan de tafel waar brood en wijn rondgedeeld worden met de woorden: Mijn lichaam verbroken, mijn bloed vergoten tot een volkomen verzoening voor al onze zonden. En dan die prachtige ruilwoorden: Hij gebonden, opdat Hij ons zou ontbinden. Hij van God verlaten, opdat wij nimmermeer door Hem verlaten zouden worden. Daar wordt je stil van, in verootmoediging en verwondering. Nergens wordt de naam van de Here Jezus dieper gespeld dan hier: Zó is Hij Immanuël, God met ons. Dat zegt ons ook, dat het met Kerst niet maar gaat om de ontroering rond het kribje met het kindeke klein. U is heden geboren de Zaligmaker, sprak de engel. In de kribbe ligt de Redder van de wereld. Wij redden het niet, onszelf niet, elkaar niet en de wereld niet. Gods genade is reddend verschenen. God moest er Zelf aan te pas komen om te redden wat verloren was en is. Met Kerstfeest staan we, net als op Goede Vrijdag en Pasen, met lege handen. Dat vieren we in het avondmaal. Bijzonder in Advent. Avondmaal heet ook wel Eucharistie en dat betekent: Genade die goed is. Dat wordt ons verkondigd in woord en teken. En we proeven het in brood en wijn. Zo zeker is Zijn liefde en trouw voor ons, gekomen in dat Kind in de kribbe.

En zoals Hij gekomen is, zo zal nog eenmaal komen.

Met Kerst zingen we met Ps. 98:

Hij heeft gedacht aan Zijn genade!

Hij is gekomen in de Heiland, zoals Hij beloofd had. Maar dat is niet het laatste, want we zingen met Ps. 98 ook door:

Hij komt, Hij komt om d’aard te richten.

Aan de avondmaalstafel mochten we even iets proeven van wat komt, een voorsmaak van de bruiloft van het Lam. En toen we het aan de tafel van de Here goed hadden, met Hem en met elkaar, werd het verlangen naar Zijn komst en Zijn koninkrijk wakker geroepen. Want als we om ons heen kijken zien we zoveel ellende, zoveel onrecht, zoveel dat kapot gemaakt wordt door de machten. En als we ons eigen leven zien, is er zoveel wat niet deugt. Maar als we opzien, zien op Hem, die komt, zien we Gods toekomst, waarin de dingen die nu zo krom en pijnlijk zijn, zullen worden rechtgezet. Uiteindelijk zal God recht doen en daarmee een einde maken aan de machten, die zoveel stuk maken. God heeft het laatste woord, niet de machten, hoezeer ze ook nu hun stem verheffen, niet de zonde, hoezeer ook in ons leven aanwezig. Aan de avondmaalstafel werden we daarbij stilgezet. En op de adem van de Geest klonk en klinkt de roep: Kom Here Jezus, ja kom. En waarlijk, Hij komt, spoedig. Want dat heeft Hij beloofd en we zijn er van verzekerd aan Zijn tafel. Het is Advent.

We gaan Hem vierend en zingend tegemoet.

Komt, laten wij aanbidden die Koning!