DE GELOVIGE THOMAS

... ‘Mijn Heere en mijn God’
Johannes 20:28

Eigen schuld

Thomas. Zijn naam is spreekwoordelijk: de ongelovige Thomas. Als bij de andere discipelen de blijdschap van Pasen al is doorgebroken, treurt Thomas nog over de dood van zijn Meester. Thomas treurt, en onderaan de rouwkaart heeft hij gezet: liever geen bezoek. Zijn ongeloof is zijn eigen schuld. Hij was er niet bij toen de discipelen op de dag van Christus’ opstanding bij elkaar kwamen. Terwijl hij toch één van de twaalf was (vers 24). Ook vandaag is het onverstandig om je plaats in de kerk leeg te laten. Dan loop je de ontmoeting met Christus mis.

Voorwaarden

De discipelen hebben het Thomas verteld: Wij hebben de Heere gezien! Maar Thomas laat zich niet zomaar overtuigen. Dan zullen ze eerst met harde feiten moeten komen. Anders zal hij beslist niet geloven. Thomas legt zijn voorwaarden op tafel. Eerst zien en voelen, dan geloven. Zo komt Thomas ons best nabij. Als een tweelingbroer (Didymus). Wij hechten als 21e-eeuwse westerlingen aan het soort “bewijs” dat Thomas eist. Waar is wat ik met m’n ogen zie, met m’n handen tast, met m’n instrumenten meet, met m’n hersenen begrijp. Stelt u God ook dergelijke eisen? Dit of dat moet gebeuren, dan zal ik geloven. Een gebedsverhoring, een teken, een bepaalde ervaring, de opheldering van een geloofsvraag… Wie dergelijke eisen stelt, loopt wel risico geestelijk in het duister te blijven zitten. Als Thomas.

Gevonden

Thomas houdt het in zijn isolement niet uit. Na acht dagen is hij weer in de discipelkring. En hij vindt Jezus. Of beter: Jezus vindt hem. Thomas krijgt van de Heere een persoonlijke behandeling. Jezus nodigt Thomas uit Hem aan te raken. Hij wil Zich door ongelovige vingertoppen laten betasten. Heeft Thomas Jezus ook aangeraakt? We weten het niet. In ieder geval, de ontmoeting met Jezus ontlokt aan Thomas de uitroep: Mijn Heere en mijn God! Het was niet de aanraking van Jezus die Thomas tot geloof bracht. Dan had hij iets gezegd als: ‘Inderdaad, het klopt. De littekens van de spijkers zijn zichtbaar.’ Maar Thomas roept in verwondering uit: ‘Mijn Heere en mijn God!’ Had je aan Thomas gevraagd waardoor hij werd overtuigd, dan had hij vast geantwoord: door de liefde van mijn Heiland waarmee Hij mij zag en aanraakte. Ik vond Hem niet als object van mijn onderzoek, maar Hij vond mij in Zijn opzoekende liefde.

Geopende Bijbel

Thomas zocht naar zekerheid. Een goede grond voor zijn geloof. Maar hij zocht die zekerheid op een verkeerde plek: op zijn vingertoppen. Laten we de zekerheid van het geloof zoeken waar de Heere die wil geven: in het Woord waarin de Heere Zich laat ontmoeten. Bij een geopende bijbel word je van twijfel verlost. De Heilige Geest toont ons Jezus in het Woord. Waar dat Woord in je leven heerschappij krijgt, moet het ongeloof wijken en breekt het geloof heerlijk door. Het geloof dat belijdt: Mijn Heere en mijn God!