Denkend aan Holland

... Ik stel mij de Heere voortdurend voor ogen omdat Hij aan mijn rechterhand is, wankel ik niet

Denkend aan Holland…..

(n.a.v. “Ik stel mij de HEERE voortdurend voor ogen.

omdat Hij aan mijn rechterhand is, wankel ik niet”) Psalm 16:8

Denkend aan Holland

zie ik breede rivieren

traag door oneindig

laagland gaan,

rijen ondenkbaar

ijle populieren

als hoge pluimen

aan den einder staan…

Wat hebben we er van genoten.

De vakantie. Ver weg en dichtbij.

De bergen en de zee.

Maar ook het lage land.

De vrijheid, de tijd voor elkaar.

Idyllisch.

Je zou het willen vasthouden.

Maar Marsman eindigt zijn gedicht anders.

Minder idyllisch, meer realistisch.

De lucht hangt er laag

en de zon wordt er langzaam

in grijze veelkleurige

dampen gesmoord

en… de stem van het water

met zijn eeuwige rampen

gevreesd en gehoord.

Overvloed of gebrek aan water.

Amsterdam in de greep van de misdaad.

Jongeren aan het lachgas.

Eenzame ouderen verveeld voor hun TV.

Denk ik aan Holland….

Dan zie ik steeds minder kerktorens ten hemel wijzen.

Het goud van Gods Woord verdonkert.

Denk ik aan Holland….

Dan zie ik waarde papieren

snel door begerige vingers gaan

en tientallen ‘tikkies’

dreigend bij mijn saldo staan…

Wat moet je in zo’n land?

Aan het begin van een nieuw seizoen?

Hoe kun je toch blijmoedig van start?

Zonder je ogen te sluiten voor de werkelijkheid?

Dát nu is het mooie van de Psalmen.

Geschreven door mensen, die midden in het leven stonden.

Mensen, die ook in de politiek het soms niet meer wisten.

Mensen, die de spanning en het verdriet van huwelijk en gezin kenden.

Mensen, die ook zelf zorgen, ziekten en eenzaamheid zagen.

Mensen, die ook dagelijks met de aanvechting van hun geloof worstelden.

Zoals David, in deze lievelingspsalm.

Zijn ´gouden kleinood´.

Dat hij in de hectiek van zijn leven overeind bleef.

Dat hij niet alleen de chaos en de geestelijke lauwheid zag.

Dat kwam alleen maar omdat hij regelmatig ‘naar Boven’ keek.

Ook al zijn de zichtbare torens er niet (meer).

En….omdat Hij wist ‘de HEERE is aan mijn rechterhand’.

Aan zijn rechterhand.

Waar je het meest kwetsbaar bent.

Waar je moet vechten tegen allerlei soorten kwaad.

En het zo vaak verliest.

De HEERE, dat is de God van het verbond.

Jezus Christus, Die Zijn beide handen aan het kruis liet nagelen.

Voor mijn zonden en traagheid.

Denk ik aan Hem? Dat doe ik veel te weinig.

Zie ik op Hem of kijk ik meer naar beneden?

Wie omhoog kijkt, vindt genade en vergeving.

Die hoeft niet te wankelen.

Wat er ook op je afkomt.

De cijferlijst van Magister of de studiepunten.

Het ‘to do’ lijstje dat alweer aangroeit.

De agenda, die langzaam vol stroomt.

Kerkenwerk, dat soms moeizaam op gang komt.

Dan neem ik zelfs mijn kruis weer op.

Ouder worden met gebreken.

Jong zijn met veel verleidingen.

Hij is er bij!

Hij zal voor wankelen behoeden.

Met Hem gaan we met blijdschap een nieuw seizoen tegemoet.