God en de afgoden

... "...en toen ik de stad (Athene) doorging en uw heiligdommen bekeek, trof ik ook een altaar aan waarop het opschrift stond: Aan een onbekende God".

“…en toen ik de stad (Athene) doorging en uw heiligdommen bekeek, trof ik ook een altaar aan waarop het opschrift stond: Aan een onbekende God”.

(Handelingen 17: 23)

Wij, mensen, zijn allemaal op zoek naar geluk.

In Athene, dat Paulus op zijn zendingsreis aan doet, was het niet anders.

In die tijd was Rome het politieke centrum van de toenmalige wereld, maar voor het wijsgerig centrum moest je in Athene zijn.

Men was daar uitgekeken op de grote filosofen Socrates, Plato en Aristoteles. Er was behoefte aan nieuwe ideeën.

In Athene verdiepte men zich in de geest van de mens. Wij zouden het vandaag wellicht spirituele zaken noemen.

Men had daar verschillende stromingen. Groepen met verschillende ideeën.

Zoals hoe kun je zoveel mogelijk van het leven genieten.

Een andere groep vroeg zich af hoe je je het beste onthecht aan het leven te midden van alle tegenslag, leed en verdriet.

In elk geval hadden ze met elkaar gemeen: de mens staat centraal. Hij heeft de wijsheid in pacht.

Het is onze hedendaagse cultuur ten voeten uit. Niets nieuws onder de zon.

In die wereld brengt Paulus de boodschap van Jezus. Als hij wat te zeggen heeft

wat hun geluk vergroot, dan is er voor hem een podium.

Dan mag hij op de Areopagus het woord voeren.

Maar wat valt dat tegen.

Zolang de mens het middelpunt is, blijft het interessant. Maar Paulus knoopt aan

bij het altaar van de onbekende God, dat hij in de stad heeft ontdekt.

Tempels genoeg. En dan ook nog een altaar voor een onbekende God.

In de samenleving van die dagen was er ergens toch wel het besef, dat men niet alles in de hand had.

Er waren zelfs heel wat goden. Menselijke bedenksels. Als het bijv. onweerde, had op de Olympus

het godenechtpaar Zeus en Hera ruzie met elkaar.

Paulus laat zien dat van hun leven de angst afdruipt.

Menig schrijver, die het christelijk geloof vaarwel had gezegd, moest erkennen dat het leven daardoor

een stuk geborgenheid verliest.

Je kunt dan ook diep medelijden hebben met de moderne mens in deze tijd van vergaande secularisatie.

Verplaatst u zich eens in de positie van Paulus op de Areopagus.

Zijn taalgebruik is duidelijk aangepast. Hij sluit zich aan bij hun culturele traditie.

Hij treft hen in hun wijze van denken en doen.

Hij confronteert hen met het allerbelangrijkste van het leven:

Jezus’ redding voor zondige mensen, niet alleen voor dit leven, maar ook voor het eeuwige leven.

De God en Vader van Jezus heeft hemel en aarde gemaakt.

De Griekse goden waren er ten dienste van de mensen.

Maar deze God dien je niet vrijblijvend.

Hij is zelf naar ons toegekomen in Zijn Zoon.

Wij hebben Hem niet over de drempel getrokken.

In Jezus is Hij mens geworden.

Hij is aan het kruis gegaan, om ons te redden en de dood te overwinnen.

Daarom, mensen, verander je in je denken en doen, bekeer je, luister naar God, geloof

in de Heere Jezus .Want deze God kun je niet vrijblijvend dienen.

Vandaag hebben bij veel mensen een mooi huis en zoveel andere materiële zaken een hoge prioriteit.

En christenen worden steeds meer gezien als mensen niet van deze tijd. Zij genieten niet van het leven.

Maar wat houd je over, als de dood komt en God je leven gaat oordelen?

Hij geeft vrede in Jezus Christus.

En je leidt je leven in een geborgenheid, die volmaakt is.