Het kennen van God

... Ik ben de goede Herder en Ik ken de Mijnen en word door de Mijnen gekend, zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken en Ik geef Mijn leven voor de schapen.

(Johannes 10: 14 en 15)

Deze bekende woorden grijpen hemelhoog. Want ze gaan over de relatie tussen God de Vader en Jezus, zijn Zoon. Vader en Zoon kennen elkaar, zegt de tekst. Dat is geen verrassing. Natuurlijk kent de Vader zijn Zoon, en kent de Zoon zijn Vader. Dat spreek vanzelf. Maar dan komt er een opzienbarende vergelijking. Zoals Vader en Zoon elkaar kennen, zo kennen jullie Jezus. En zo kent Jezus jullie. De Goede Herder kent zijn schapen en de schapen kennen de Herder, zoals ook God de Vader en zijn Zoon elkaar kennen. Dat is te hoog gegrepen. Dat Jezus ons kent, dat geloof ik graag. Maar kennen wíj Jezus, net zo goed, als de God de Vader Hem kent? De Vader kent zijn Zoon al een eeuwigheid lang. Wij nog maar net. En Vader en Zoon zijn heel nauw met elkaar verbonden. In het eerste hoofdstuk zegt Johannes dat de Zoon rust aan het hart van de Vader. Het hoofd van Jezus ligt tegen de borst van God. Zo weet Jezus waar het hart van zijn Vader sneller van gaat kloppen. Zó dicht zijn die twee bij elkaar. Bij ons er altijd afstand. God is God, wij zijn ‘maar’ mensen. En dan is er ook nog onze zonde, die het zicht belemmert. Kennen wij Jezus net zo goed als de God de Vader Hem kent?

Hoe staat Jezus bij God bekend? Waar denkt de Vader aan als Hij aan zijn Zoon denkt? Nog anders gevraagd: Welk beeld heeft de Vader van zijn Zoon? En ook andersom: Hoe kent de Zoon zijn Vader? Dat lijken ongepaste, nieuwsgierige vragen. Zouden wij, mensjes, iets kunnen zeggen over de kennis die God de Vader en God de Zoon van elkaar hebben?

Maar we hoeven niet te fantaseren. Want de tekst geeft antwoord. Jezus zegt: Zoals de Vader Mij kent en Ik de Vader ken, en … Ja: èn… Want de zin loopt direct door. In één adem voegt Jezus er iets aan toe. De Vader kent Mij en Ik ken de Vader èn Ik geef mijn leven voor de schapen. Zó kent de Vader zijn Zoon. Als Hij aan Hem denkt dan ziet Hij de man die zijn leven geeft om anderen te redden. ‘Dit is de Verlosser van verloren mensen’, denkt de Vader. Hij ziet zijn Zoon als de Goede Herder, die zijn leven geeft voor de schapen. En de Zoon kent zijn Vader. Hij weet dat zijn Vader de wereld zo liefheeft, dat Hij daarvoor het allergrootste offer wil brengen (Johannes 3: 16). Dit is het centrum, het brandpunt, het kloppende hart van het kennen van Vader en Zoon. Vader en Zoon denken aan niets anders dan het redden van mensen. Zo vinden ze elkaar: in hun liefde voor wat verloren is.

God de Vader kent zijn Zoon als de Zaligmaker van zondaars. En zo kennen wíj Hem ook. We kennen Jezus als onze Verlosser en Redder. De hemelhoge vergelijking blijkt toch te kloppen. Zoals de Vader zijn Zoon kent, zo kennen wij Hem ook! Jezus is de Goede Herder, die zijn leven gaf voor ons, zijn schapen. Wat een voorrecht om God zó te kennen.