JAKOBS ADVENTVERWACHRING

... Op Uw zaligheid wacht ik, HEERE! (Genesis 49:18)

Jakob is gekomen aan het einde van een bewogen leven. Zijn twaalf zonen staan rond zijn sterfbed. Jakob zegent ze één voor één en geeft daarbij van elke zoon een korte karakterisering. Soms positief, soms negatief. Maar midden tussen al die zegenspreuken klinken deze woorden: Op Uw zaligheid wacht ik, HEERE! Hiermee verwoordt Jakob zijn persoonlijke heilsverwachting. Hij ligt op sterven. Maar hij sterft niet weg. Zijn sterven betekent thuiskomen bij God. 
Toch reiken deze woorden verder dan alleen zijn persoonlijke toekomstverwachting. Er klinkt ook een geweldige adventsverwachting door. De lippen van de stervende Jakob vormen een woord – jesjoea – waarin we de naam Jezus kunnen horen.  
Het woordje ‘Uw’ is hier van belang: Uw zaligheid. Het is Gods zaligheid. Dat heeft Jakob door schade en schande moeten leren. Verlossing en zaligheid verwacht hij niet langer van zichzelf. Hij hoeft er God ook geen handje meer bij te helpen. Het is Gods zaligheid. Dat wordt nergens duidelijker dan in het adventsevangelie. God heeft het uitgedacht. De gave van Zijn eniggeboren Zoon tot een offer voor de zonden. Maar Hij heeft het ook gedaan. Op Zijn tijd Zijn Zoon gezonden in deze wereld. Geboren in Bethlehem, gestorven aan een kruis, opgewekt uit de dood, teruggehaald in het Vaderhuis.
Jakob belijdt: Het is Uw zaligheid, helemaal Uw werk, maar Godlof: ik heb er deel aan.
Dat mag het levende geloof weten. Het is Uw zaligheid en daarom ook de mijne. Want de Heere Jezus heeft de zaligheid niet alleen verdiend, als opgestane Heere deelt Hij de zaligheid ook uit door Zijn Heilige Geest. Voor Jakob was sterven geen sprong in het duister. Zijn sterven was thuiskomen. Zie hem liggen op het bed, ergens in een tent in het noorden van Egypte. Zijn polsslag wordt zwakker, zijn ademhaling wordt minder en Jakob is niet meer. Thuisgehaald door God. 
We staren Hem met heimwee na. Tenminste, ik hoop dat u in dezelfde verwachting leeft als hij. Dat u net als Jakob de Naam Jesjoea op de lippen neemt en in het hart draagt. En dan geldt: Hoe dichter je bij de Heere leeft, des te sterker trekt je hart naar boven. Net als een vlieger. Hoe hoger die vlieger door de lucht zweeft, des te sterker trekt hij het touw naar boven. Zo is het ook met het geloof. Het trekt naar boven, naar God toe. Ik denk aan een lied van  Hieronymus van Alphen:

Hoe dichter ik nader
Aan het huis van mijn Vader
Des te sterker ik hijg
naar de komst van mijn Koning
naar het feest van mijn kroning
naar het eind van de krijg.