Levenslang loven

... Levenslang loven

Levenslang loven

Psalm 146: 2

Tijdens de opening van een vergadering spraken we onlangs over het loven van de Heere God. Daarbij kwam de vraag naar boven of dat altijd kan? Onder alle omstandigheden?

Immers, van tijd tot tijd zijn er momenten dat je hoofd er helemaal niet toe staat. Wanneer u mogelijk ingrijpende gebeurtenissen in uw leven meemaakt. Wanneer je met ernstige ziekte te maken hebt. Dat je misschien letterlijk, maar in ieder geval figuurlijk, geen adem hebt om God te loven.

Wanneer we de lofprijzing afhankelijk laten zijn van onze omstandigheden, dan kan deze inderdaad snel verstommen. Dan zijn er waarschijnlijk redenen genoeg te bedenken om het niet te doen. Al is het dat we er mogelijk niet voor in de stemming zijn, er de tijd niet voor nemen. Wanneer we de lofprijzing afhankelijk maken van onszelf…

Beter is het om het boek van de Psalmen als leidraad te nemen. Een Bijbelboek dat naast klachten en verzuchtingen vol staat van lofprijzing. Hoe dikwijls horen we daar niet de aansporing ‘halleluja’, wat betekent: loof de HEERE! Niet voor niets is dat een aansporing omdat we er mogelijk anders niet toe zouden komen.

Daarbij is het opmerkelijk hoe bijvoorbeeld Psalm 22 met een diepe hartenkreet begint, die Jezus later aan het kruis op zijn lippen nam: ‘Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten’. Maar kort daarop volgt de belijdenis dat God troont op de lofzangen van Israël. In die lofzangen komt naar voren wie God is, midden tussen alle vragen en zorgen die er kunnen zijn.

Hoezeer hebben we elkaar nodig in de lofprijzing. Om samen de lofzang gaande te houden. Hoe belangrijk is de gemeente daarvoor – om elkaar bijvoorbeeld tijdens de zondagse diensten mee te nemen, maar ook op andere momenten wanneer we bijeen komen en we samen zingen.

Misschien lukt het u niet meer om naar de zondagse diensten te komen; brengt u lange dagen alleen in uw huis of op uw kamer door. Wat een zegen kunnen dan vandaag de dag de middelen van techniek zijn. Wat kunnen we ons voordeel doen met een breed scala aan cd’s van bijvoorbeeld koren, die ons helpen in die lofprijzing. Om ons te bepalen bij wie God is. Om onze gedachten en onze stem op Hem te richten en niet ten onder te gaan in onze somberheid.

Om zodoende ons leven lang de HEERE te loven… ‘zolang ik er nog ben’, zegt de dichter van Psalm 146. In die woorden proef ik iets van een verzuchting; vermoeidheid, over wat de dichter meemaakt. En wat kan dat herkenbaar zijn, wanneer u mogelijk naar uw eigen omstandigheden kijkt. En dan toch: loven, tot mijn laatste adem toe. Om stil te staan bij wie de HEERE is, bij zijn trouw en goedheid.

Niet voor niets eindigt het Psalmboek met Psalm 150, als één slotakkoord. Als nog één grootse oproep om de HEERE te loven. ‘Laat alles wat adem heeft de HEERE loven. Halleluja!’

Als dat niet duidelijk is…