Naar huis

... De discipelen gingen weer naar huis

(Joh. 20:10)

Het is paasmorgen. Petrus en Johannes hebben gehoord dat het graf leeg is. Ze gaan er meteen naar toe, Johannes voorop. Bij het graf aarzelt hij even. Petrus niet, uiteraard niet. Hij ziet de doeken waarin Jezus gehuld was toen hij was begraven. De doeken zijn er nog, netjes opgerold. Blijkbaar is Jezus in alle rust vertrokken. Johannes heeft zijn aarzeling overwonnen. Ook hij gaat het graf in. ‘En hij geloofde.’ Je kunt ook vertalen met: ‘En hij begon te geloven’. Het begon tot hem door te dringen wat hier gebeurd was, want ze hadden tot dan toe nog niet begrepen wat Jezus over zichzelf had gezegd vanuit der Schrift. Nu begint het door te dringen: ‘Jezus is opgestaan uit de dood’.

Jezus is opgestaan uit de dood! Als dat tot je door gaat dringen, wat doe je dan? ‘De discipelen gingen weer naar huis.’ Zo gaat dat met Pasen. ‘Jezus leeft en wij met Hem, dood waar is uw schrik gebleven?’ We zingen het – of we horen in lock down dat het in de kerk wordt gezongen. En dan? We gaan naar huis. En thuis gaan we koffie zetten en praten over het weer.

Jezus is opgestaan. Het is te groot om te bevatten. Het staat zover van onze dagelijkse belevingswereld af. Dat is niet alleen voor ons zo, maar ook voor de discipelen die Hem het meest nabij waren. Het begint ergens door te dringen, maar je weet niet wat je ermee moet. ‘Hij geloofde.’ Wat stelt dat geloof voor? Blijkbaar niet meer dan een beginnend besef over de opgestane Christus. Zo vergaat het Johannes. Zo vergaat het ons.

’s Avonds zitten ze bij elkaar. Er zijn een paar bekenden binnengekomen die Jezus hebben ontmoet. Die vertellen niets nieuws, want bij hun binnenkomst horen ze het meteen van de discipelen: ‘De Heere is waarlijk opgestaan en is aan Simon verschenen.’ Simon heeft oog in oog met Hem gestaan en zit nu samen met de andere discipelen … in huis. Jezus gezien. En hij ging naar huis. Nu jaagt de dood geen angst meer aan en dan doe je de deuren op slot, uit angst voor mensen die je zouden kunnen doden. En dan is Jezus er weer. Hij richt het woord tot hen. Ze kunnen Hem zien, horen, met hun handen voelen, zoals Johannes later zijn brief aan de medechristenen inzet. Maar ze blijven in huis en Jezus moet door een gesloten deur vertrekken. En de volgende zondag is het niet anders, als zelfs de ongelovige Thomas is gaan geloven.

Het is niet veel met de discipelen op Pasen en op de zondag daarna. Ergens een beginnend geloof en nog steeds angst voor de dood, zelfs als je de Levende hebt gezien. Het lijken wel Veense christenen. Toch is het Pasen. Want Gods heil hangt niet van de reactie van mensen af, in hun al dan niet zelf gekozen lock down. Het hangt alleen maar af van wat er met Jezus is gebeurd. Jezus is werkelijk opgestaan! Dát wordt ons aangezegd. Dat is genoeg. Daarbij valt onze reactie in het niet. Dít is onze werkelijkheid: Jezus leeft. Of we nu gaan koffiedrinken of een evangelisatiecampagne beginnen, het blijft even waar!