Onthulling

... Met reikhalzend verlangen immers verwacht de schepping
het openbaar worden van de kinderen van God.

Elia – hij dacht dat hij de enige was.

De enige die de Eeuwige, de God van de voorvaderen, wenst te dienen.

En die gedachte drukt hem terneer, beneemt hem de levensmoed. Hij bidt zelfs om zijn levenseinde.

Maar het Godswoord zegt dat er nog zevenduizend over zullen blijven die hun knie niet voor Baäl hebben gebogen.

Je hoort hem denken. Zevenduizend? Wie zijn die mensen?

Soms voelt een gelovige zich eenzaam.

Terwijl je wacht op de trein, of in een volle collegegaal. Binnen de flat waar je woont, of in de kantoortuin waar je werkt.

Je kijkt om je heen: vorsend, speurend, verlangend. Je zoekt weerklank, resonantie – iets van de liefde tot God boven al het andere. Je verlangt naar verbinding met anderen die óók reiken naar het eeuwige leven.

Maar je ziet een wereld die aan de zinloosheid is onderworpen, en mensen die zich daarmee tevreden lijken te stellen.

Elia – hij dacht dat hij de enige was.

Maar er zullen er zevenduizend overblijven.

Zevenduizend! Wie zijn die mensen?

Voor de gelovige is het niet altijd duidelijk wie de kinderen van God zijn.

Zelfs in de kerk kom je soms bedrogen uit. Als een geestelijk leider zijn macht misbruikt, bijvoorbeeld.

Verwarring alom. Wie zijn de echte kinderen van God?

En je verliest je vertrouwen in de mens, ook in de kerkmens. Kan ik me nog wel met anderen verbinden?

Soms voelt een gelovige zich eenzaam. Maar als het zóver komt, en de verwarring om zich heen grijpt – dan is er tenminste nog de niet-humane schepping die solidair is met de gelovige. Want die schepping verlangt óók naar het openbaar worden van de kinderen van God. En ze zijn er wel degelijk: kinderen van God. Jazeker!

‘Openbaar worden.’ Paulus gebruikt daarvoor de werkwoordsvorm van het woord apocalyps – inderdaad, de titel van het laatste Bijbelboek. Het is dan ook een ware onthulling, het openbaar worden van de kinderen van God. Niet alleen wát ze zullen zijn: in hun luister, hun heerlijkheid. Maar ook wíe ze zijn. Een verborgenheid verdwijnt. De schepping verlangt ernaar – en ééns zal het gebeuren.

Iemand zei:

‘Als ik ooit in de hemel kom, zal ik me over drie dingen verbazen.

In de eerste plaats dat er mensen zijn, die ik er niet had verwacht.

In de tweede plaats dat er mensen ontbreken, die ik er wél had verwacht.

En in de derde plaats dat ik er zelf ben.’