Vrede

... "Vrede laat Ik u, mijn vrede geef ik u".
(Joh. 14-27)

Wij verlangen allen naar vrede. We bidden dagelijks dat oorlog en geweld ophouden. Zal het ooit gebeuren?

In de Bijbel is vrede meer dan geen oorlog. David vraagt zelfs aan zijn generaal of het vrede is met de strijd. Dat betekent of alles verloopt naar wens. Vrede in de Bijbel is dat het goed gaat. Dat er harmonie is met God en elkaar. Uiteraard ook geen oorlog. Die vrede komt als de Messias komt. En, Hij ís gekomen, Jezus!

Nu het einde van zijn leven nabij is belooft Hij vrede. Ook hier betekent het allereerst niet de afwezigheid van strijd. Jezus spreekt juist over zijn lijden en sterven. Daarbij over de haat van de wereld, waarmee de discipelen en de kerk der eeuwen worden geconfronteerd. De vrede waarover Jezus spreekt in Zíjn vrede. Dat is de vrede die alles te maken heeft met zijn komst en de prediking van Gods koninkrijk. De zonde heeft de wereld en de verhouding tot God vernield. Maar Jezus is gekomen om herstel te geven, vergeving en een nieuw leven. Een prachtig voorbeeld daarvan is Zacheüs. Dat is de vrede die Jezus in eerste instantie brengt.

Hoe? Door onze schuld op zich te nemen en te verzoenen. Jesaja heeft daarvan al geprofeteerd: “De straf die ons vrede brengt was op Hem”.

Hoe komen wij aan die vrede?

Die vrede kunnen we zelf niet verdienen. Jezus gééft die. “Vrede laat ik u, mijn vrede geef ik u”. Hij geeft die aan zijn discipelen. Hij belooft en geeft die ook aan ons, aan allen die in Hem geloven. Niet omdat wij goed of zielig zijn, maar omdat God de God is van liefde en genade. Vrede laat ik u, laat ik u na. Het is de erfenis waarover later ook Petrus schrijft. De erfenis die in de hemel voor ons bewaard wordt. God zelf staat er dus garant voor dat die wordt uitgekeerd.

Vlak voor deze woorden spreekt Jezus over de heilige Geest. Die zal ons herinneren aan alle woorden van Jezus. Ook dit woord. Het enige dat wij kunnen doen is dit waar te laten zijn, ook voor ons. Dit geloven en uit dat geloof leven. Als een drenkeling Gods hand grijpen.

Dat verandert het hele leven. Denk aan de discipelen. Van bange mensen worden ze moedige verkondigers van het evangelie. Ze aanvaarden elkaar in liefde, ook Paulus die eerst de gemeente vervolgde.

Deze vrede van Christus werpt zijn vruchten af, ook in dit leven. Want dan gaat het niet meer om ons, maar om Jezus. En dan staat bij ons het heil, de vrede van onze medemens ook hoog in het vaandel.

Verlangen we naar vrede? Laten we dan in deze lijdenstijd onze roeping tot gebed en inkeer verstaan. Dan zal de vrede van God ons deel zijn. En dat gunnen we elkaar van harte.