Waak over je voeten

... Naar de kerk gaan is een goede gewoonte.

(Prediker 4: 17 – 5: 5)

Naar de kerk gaan is een goede gewoonte. Nu er door het virus allerlei beperkingen zijn voor de kerkgang, merken we hoezeer we er aan gehecht zijn. Het is een vast onderdeel van ons leven. De kerkgang hoort er gewoon bij. Maar daardoor wordt het ook snel: gewoontjes. Je gaat haast gedachteloos naar de kerk. Je hebt niet meer in de gaten hoe bijzonder het is om dat te doen. Deze woorden uit Prediker helpen ons om dat opnieuw te ontdekken. Waak over je voeten, als je naar het huis van God gaat.

Waken is een heel actief werkwoord. Je kunt denken aan de hartbewaking in het ziekenhuis. De verpleging verliest de patiënt geen moment uit het oog. Hij wordt continu gemonitord, bewaakt. Of denk aan een herder, die over zijn schapen waakt of aan een soldaat, die op wacht staat. Hun aandacht mag niet verslappen.

Zo waak je over je voeten. Je bent je van iedere stap bewust. Je loopt behoedzaam. Zoals je dat in de bergen doet, als je over een smalle richel loopt met een ravijn naast je. Zo behoedzaam, zo voorzichtig ga je naar de kerk. Je bent je bewust van wat je doet. Je beseft dat je naar een heilige plaats gaat. Je verschijnt voor Gods aangezicht. Want in de samenkomst van Gods gemeente is de Here tegenwoordig. Gerhard Tersteegen dichtte:

God is tegenwoordig,

God is in ons midden,

laat ons diep in 't stof aanbidden.

Vervuld met eerbied en ontzag kom je voorzichtig dichterbij. Je waakt over je stappen. Want je beseft hoe bijzonder het is om naar de kerk te gaan. Daar woont God. Daar kun je Hem ontmoeten.

Voor die voorzichtige toenadering is er in dit Bijbelgedeelte een duidelijk motief. Je doet dat omdat je onder de indruk bent van de grootheid van God. De schrijver van dit Bijbelboek is daar diep van doordrongen. Hij zegt: “God is in de hemel. En wij zijn op de aarde.” Dat is niet alleen een verschil in locatie, maar vooral in kwaliteit. God is niet alleen een maatje groter, maar Hij hoort bij de buiten-categorie. Hij is niet te vergelijken bij iets wat wij kennen. God overstijgt al onze denkkaders. Wij kunnen de Here niet bevatten. Wij zien alleen wat Hij doet. En dat dwingt ontzag af. Diepe eerbied. Ook iets van huiver. Zoals je je klein voelt in het onmetelijke heelal. Zo klein voel je je tegenover God. God is God. En wij zijn mensen. Mensjes, uit het stof genomen.

Dat weegt mee als je je naar het heiligdom beweegt. Daar huppel je niet naar toe. Behoedzaam zoek je je weg. Want je weet: daar zou ik God kunnen ontmoeten. Dat wil ik, maar het schrikt me ook af. Want ik ben een sterveling, ja: een zondaar. Je zoekt voorzichtig toenadering. Want God is zo groot.

Waak over je voeten, als je naar het huis van God gaat. Laat een goede gewoonte niet gewoontjes worden. Maak jezelf er komende zondag van bewust hoe bijzonder het is, wat je gaat doen. Sta er bij stil voordat je naar de kerk gaat. En dank God er voor. Want door Christus wil God met zondaars samenwonen.