Weer beginnen

... "Vanaf de eerste dag van de zevende maand begonnen zij..."

De gedwongen ballingschap is voorbij, de dagen dat er niet naar het huis van God gegaan kon worden. Nu zijn de dagen van terugkeer. De grenzen zijn opengegaan, de toestemming is gegeven. Niet alles kan nog. Het begon met het altaar voor God, waar God en mens elkaar ontmoeten.

Het begint op de eerste dag van de zevende maand van het eerst jaar. Ze vieren het Loofhuttenfeest. Ze brengen brandoffers. “Maar de fundering voor de tempel van de HEERE was nog niet gelegd”.

Dan komt de tweede maand van het tweede jaar. Nu ligt het fundament er wel. En nu gaan ze zingen in beurtzang “bij het prijzen en bij het danken van de HEERE dat Hij goed is”.

God is altijd goed, ook als tijden eerder de tempel dicht gaat en zij in ballingschap gaan. Hij is goed; Hij wil met Zijn volk verder. Nu ze de vanzelfsprekendheid van “des HEEREN tempel is hier” voorbij zijn, nu beseffen ze beter wat Gods goedheid is. Wat genade is. Wat leven met God is.

“Heel het volk hief een groot gejuich aan” (dat kunnen wij voorlopig beter niet doen in onze onzekere tijden). Ze juichen, want de fundering ligt er. Daarop kan gebouwd worden. Maar toch is het niet heel het volk. De ouderen, die weten hoe het vroeger was, zijn niet blij. Vroeger was het beter.

Hoe begrijpelijk ook van de mensen die huilen, ze maken een fout, omdat ze terugzien op wat voorbij is. Met als gevolg dat ze voorbijzien waarin ze met elkaar gegroeid zijn: “God is goed”. God is ons genadig en heeft niet losgelaten wat Hij begonnen is.

Met als gevolg ook dat ze niet inzien, dat alles, ook tempels, voorbijgaan. Alleen het Woord van God blijft, want God blijft en Hij is de Rots van ons behoud. Hij is de Behouder van ons (eeuwig) leven.

In dat geloofsvertrouwen kunnen we verder, al is het niet meer als vroeger.

Het is nu.

Wie nu in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten (Ps 91)… Dus niet even aangelopen en zo weer weg, maar zitten, er wonen. Zijn op de plek van ontmoeting met God, bij het altaar, onder het kruis waar het Lam van God zich geeft om de zonden van de wereld weg te nemen.

Wie dan nu daar is gezeten, die “zal overnachten in de schaduw van de Almachtige”, Die wij danken, dat Hij goed is. Die wij danken met verlangen om Hem het vreugdegejuich te laten horen. Het klinkt nog even niet zo, maar straks zal ook dat weer beginnen, op een nieuwe zondagmorgen in een zekere maand…

Dr J. van Beelen

(Volgende keer wordt de meditatie verzorgd door ds. G.F. Willemsen)