Gevulde stilte

... De lofzang is in stilte tot U, o God, in Sion

Stilte.

Ons leven is vervuld van en omgeven door geluid. Waar vind je nog werkelijk stilte? Als je in een drukke stad loopt is het een verademing als je een kerk binnenloopt. Daar is stilte, een oase van rust.

Dat overkomt ook de dichter van Psalm 65.

Als hij de tempel binnenkomt, omgeeft hem de stilte. Komend uit de drukte van zijn leven komt hij hier op adem en komt hij tot rust. In de stilte in de tempel. Daar gaat zijn hart zingen, de lofzang tot God.

Zo komen wij naar de kerk.

Als we de kerkzaal binnengaan, treden we de stilte binnen. De kerkdienst begint niet als de kerkenraad binnenkomt en al helemaal niet als de voorganger zijn plaats op de kansel inneemt. De liturgie begint als we de kerkzaal binnentreden. En de stilte daar moeten we dan ook niet verstoren door allerlei verhalen, die overal en nergens over gaan. We worden stil, we zien de Schriftlezing en de liederen op het liturgiebord, we worden meegenomen door het orgelspel en stilaan groeit in ons het verlangen om te horen wat God ons te zeggen heeft en van Hem te zingen. Want daarvoor heeft ons samengeroepen. Om in de stilte Zijn stem te horen en Zijn lof te zingen.

Stilte is een verademing.

Hoewel, eens zei een jongere: Ik ben een beetje bang voor stilte, want dan komen er allerlei vragen op me af. En dat is ook zo, ook bij de dichter. In de stilte, zeker in Sion, komen de diepste vragen aan de orde. Ongerechtigheden hadden de overhand op mij, zingt hij Dat is maar niet een krasje op mijn leven, dat maakt mijn leven total-loss, totaal verloren. Maar daarom en daarmee worden we juist daar geroepen, in Sion, in de kerk. Want daar is sprake van het antwoord op de diepste vragen van ons leven. De Heilige God roept ons naar zich toe om onze overtredingen te verzoenen. Daar word je stil van. En die stilte vult zich met de lofzang, we zingen de lof van deze God, die zich over ons ontfermt, in genade.

Advent.

Dat is, net als de tijd voor Pasen, bij uitstek stille tijd. Het heil komt niet van ons. Onze woorden breken stuk op de werkelijkheid waarin we leven. Onze daden brengen ons geen gewin. Het heil komt naar ons toe. De Heiland is gekomen, geboren in de nacht van de tijd. Daarom klinkt in de stilte van de nacht de lofzang in de velden van Efratha.

Gloria is excelsis Deo, God in den hoog’ alleen zij eer, en dank voor zijn genade.

En het meest stil is het wel als we aan de tafel van onze Here en Heiland zitten, zoals afgelopen zondag. Brood en wijn worden ons aangereikt. We ontvangen het in onze lege handen. We worden stil, in verootmoediging, in verwondering en in dankbaarheid. En in de stilte zingen we de lofzang: We zingen van die ene Naam, die onder de hemel gegeven is tot Zaligheid: Jezus, de HERE redt. Die naam maakt ons stil en doet ons zingen. Die Naam vult de stilte met een lied, een lofzang voor onze God. Of eigenlijk is de stilte op zich al een lofzang, Want stil zijn is geen leegte, het is wachten op wat God doet, horen wat God zegt. Die stilte is de ruimte om te gaan zingen. Daar wordt de lofzang geboren, een danklied voor onze God.