God of de goden?

... God of de goden?

God of de goden

‘… er zal deze jaren geen dauw of regen komen …

(I Kon. 17 : 1)

Opeens is daar Elia.

Het lijkt wel alsof hij uit de lucht komt vallen, maar hij is gezonden door de hemel. Te midden van die Baälcultuur komt God naar Zijn volk toe. En de profeet, die voor Zijn aangezicht staat, moet spreken: ‘Geen dauw, geen regen in deze jaren.’ Dat zijn pijnlijke woorden. Want dat is de spannende vraag: Wie gaat er nu over dauw en regen, en dus over vruchtbaarheid en zegen, God of Baäl ? Deze woorden treffen Baäl in het hart. Israël zal merken wat Baäl kan. Geen dauw, geen regen. Dat is niet minder dan een oordeel. Als Gods zorg en zegen ophouden, blijkt wat de afgoden te bieden hebben. Afgoden voeren je naar het oordeel. En dat was niet alleen toen. Ook nu voelen we de leegte, waarin de afgoden ons gaandeweg voeren.

En dan?

Opvallend, dat ook de profeet onder dat oordeel doorgaat. Laten we in de kerk niet denken, dat het oordeel ons voorbij gaat. Net als de profeet kunnen we er niet onder weg. We merken het aan alle kanten. En toch is dat het laatste niet. Want de woorden van de profeet laten ook iets van toekomst open. Als Elia de opdracht krijgt, zal hij opnieuw spreken. En dan zal het regenen. Wanneer dat is staat er niet bij. Ook Elia weet dat niet. Maar hij weet wel, dat je ook in het oordeel mag wachten op God. Want Gods laatste woord is niet oordeel. Zijn laatste woord is genade. Zo sprak Hij ten laatste in Zijn Zoon. Hij is een God, die redt. Het oordeel is juist bedoeld om Zijn volk weer terug te brengen bij Hem. De harde woorden van de profeet zijn een roepstem. Ze roepen weg van de goden. Ze roepen ons tot God.

Ook Elia gaat het oordeel in.

Maar juist dan blijkt hoe je ook in het oordeel op de HERE aankunt. Hij brengt Elia bij de beek Krith. Daar is water, tenminste voorlopig nog. En daar komt brood en vlees. Door de raven nota bene. Gewoonlijk vraatzuchtige vogels, maar hier zijn ze instrument in Gods hand. Want de HERE zorgt. Zoals eenmaal in de woestijn, waar ook water, brood en vlees kwam. Zo is de HERE. Een zorgend God, altijd geweest en nog. Met Hem kom je niet beschaamd uit. De afgoden storten je in het onheil. Maar de HERE geeft heil. Jawel, dat gaat soms door diepten heen. Maar dan nog is Hij God en zal blijken dat Hij zorgt. Wie op Hem vertrouwen – ook door de diepte van het oordeel heen – zullen niet beschaamd worden. Nog steeds niet.

God of de goden.

Dat is geen vraag. Tenminste, van God uit niet. Het is wel een vraag aan ons. Wie heeft er voor ons gezorgd? En wie kan er werkelijk zorgen? Afgoden laten het afweten, machteloos als ze zijn. Maar Israëls God geeft krachten. Elia heeft het geproefd aan de beek Krith. En wij mogen daar van proeven aan de tafel van Zijn Zoon. Hij gaf Hem voor ons over. Zou Hij ons dan niet met Hem alle dingen schenken? Hij zal geven wat we nodig hebben, zelfs door de diepte heen. Regen en zegen geeft Hij. Hij alleen, de HERE.