Israël

... 1 De HEERE nu zei tegen Abram: …
2 Ik zal u tot een groot volk maken…
3… en in u zullen alle geslachten van de aardbodem gezegend worden.
(uit Genesis 12; HSV)

Op de dag na de Israëlzondag schrijf ik deze meditatie.

Een zondag midden in de weken waarin op de kalender van de synagoge heel wat Joodse ‘feest’dagen. Deze week het Loofhuttenfeest.

De Israëlzondag, altijd op de eerste zondag van oktober. Nou ja, altijd…

Kort na WOII heeft de synode van de Hervormde kerk daartoe besloten en nog steeds weet onze kerk zich “geroepen gestalte te geven aan haar onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël” (Kerkorde PKN, Artikel I,7).

Ik onderstreep even die onopgeefbare verbondenheid. Hoezo ‘onopgeefbaar’? Kunnen we niet zonder Israël? In de preek van zondag vergeleek ik het met een gebouw, waarvan wij als christelijke gemeente de eerste verdieping vormen en Israël de begane grond.

Nou, iedereen weet wat er met die eerste verdieping gebeurt als je de begane grond weghaalt…

Maar laten we even bij het begin beginnen:

Het fundament

Dat is God die de wereld liefheeft (Joh. 3:16). Hij is de Schepper van hemel en aarde en Hij roept Abram. Nietsvermoedend? Ach wat Abram vermoedde weten we niet. Wat we wel ontdekken is dat de HERE in zijn ontferming zijn wereld, hoe Babylonisch en babbelend die ook is, niet loslaat. Zijn Naam kent Abram nog niet (Ex. 3), maar de ongeëvenaarde IK BEN neemt het initiatief.

De begane grond

Op dat fundament komt uit Abram – menselijk bekeken volstrekt onmogelijk en onvanzelfsprekend – een groot volk voort: Israël. Naar de nieuwe naam van de man met wie het niets leek te worden en die toch twaalf zonen kreeg. Ze werden eigenlijk past echt een volk bij de Sinaï, toen Hij zei “Ik ben de HERE, jullie God”. Wat je ook van Israël denkt en vindt, het blijft Gods werk en zijn volk. En in hen wil Hij laten zien dat Hij heel de wereld in zijn zegen wil laten delen.

De 1e verdieping

En zijn geweldige beloften aan Israël – al is dat nog niet volledig uitgewerkt – vervult de HERE in Jezus Christus, zijn Zoon. In Hem laat Hij in levenden lijve de wereld zijn liefde zien. Een boodschap die doordringt tot aan de einden der aarde.

Van dat Evangelie zou echter niets overblijven als we de begane grond van Israël ertussenuit halen. Dan heeft de christelijke gemeente geen basis meer, geen been om op te staan. En geen verbinding meer met het fundament.

Dan zijn we nergens meer.

Maar als we de blik gericht houden op de HERE, dan mogen we ‘in-nen en uit-en’ wat zo’n prachtige psalm (90:1; NB) van Israël ons aanreikt:

Gij zijt geweest, o Heer, en Gij zult wezen

de zekerheid van allen die U vrezen.

Geslachten gaan, geslachten zullen komen:

wij zijn in uw ontferming opgenomen.

Wij mogen bouwen op de vaste grond

van uw beloften en van uw verbond.