Over de gemeente praten... met God

... Wij danken de God en Vader van onze Heere Jezus Christus altijd wanneer wij voor u bidden.
Daarom houden ook wij niet op voor u te bidden en te smeken.
Daarbij danken wij de Vader

Over de gemeente praten…

Ik hoop echt dat u en jij dat met elkaar doen. En vooral na de dienst, bij de koffie.

Dat je de boodschap en je indrukken niet achterlaat als je de kerkdeur uitgaat.

Maar hoe doe je dat dan…?

En dan bedoel ik nu niet hoe je dat met je kinderen doet; hoe ingewikkeld dat soms ook kan zijn.

Over de gemeente praten…

We doen het vaak genoeg, denk ik.

Maar misschien wel meer over de dominee dan over de boodschap.

Meer over de koers van de kerkenraad dan over het werk van God.

Meer over andere wijken en/of kerken dan onze eigen weg achter de Heere Jezus aan.

Ik hoop dat ik het mis heb; voor mezelf is het in elk geval een valkuil.

Kenmerkend voor een tijd waarin we meer bezig zijn met ‘wat ik eraan heb’ dan met samen onze goede God verheerlijken?

Mij raakte het in elk geval dat Paulus (+ Timotheüs = “wij”) het anders aanpakt.

Ze zetten in met “wij” en “onze” als ze schrijven aan de ‘gelovigen en heiligen in Kolosse’.

Dat waren net als bij ons hele verschillende mensen, ouders en kinderen, mannen en vrouwen, leidinggevenden en medewerkers (3:18-4:1). Paulus heeft op basis van de info van Epafras heus wel z’n gedachten over die gemeente (huisgemeenten?).

Maar de insteek is anders: niet “ik vind”, maar Gods werk!

Als zij over de gemeente praten, praten ze met God!

Ze bidden, ze richten zich op de Heere en luisteren en kijken…

Ze merken op hoe Zijn genade vrede brengt en mensen tot leerlingen van Christus maakt.

Daarom begint en eindigt hun bidden met danken.

Ze danken voor het geloof van de Kolossenzen en voor hun liefde.

En voor de hoop die God geeft. Hoop die alles te maken heeft met de erfenis waarin Hij ze laat delen.

En als ze smeken, dan vragen ze om groei en leven voor Hem.

Dan draait het om God en niet om welke mens dan ook.

En Hem gaat het om mensen.

Om verlossing, vergeving, verzoening…

Dan gaat de blik vanzelf naar Zijn Zoon (15-20).

De Eerstgeborene van heel de schepping; van alles en iedereen dus.

En als Eerstgeborene uit de doden ook het Hoofd van Zijn gemeente, wie en waar dan ook.

Hij, die hoop (5) en die erfenis (12): dát zet hier en nu onze neuzen dezelfde kant uit.

Dan is het mogelijk: broeders en zusters in Christus, hoe verschillend we ook zijn.

Dan worden ‘ikken’ wij, als we leren leven van de genade en vrede van God, onze Vader.

Praten over de gemeente…

Met elkaar; meer dan ‘ik vind’.

Met elkaar: over God en Zijn werk.

Met elkaar zingen: “Breng ons samen, één in Uw Naam.”